بررسی ارتباط بین وضعیت تغذیه ای ,bmi مادر در ابتدای بارداری و روند افزایش واحد شاخص توده بدنی طی بارداری با سطح روی و آهن سرم در نیمه اول بارداری

پژوهش حاضر به روش طولی آینده نگر بر روی 538زن باردار 35-18ساله با سن حاملگی زیر20هفته در فاصله اردیبهشت89تا90صورت گرفت. اطلاعات فردی با استفاده از پرسشنامه جمع آوری شده و شاخص توده بدنی (bmi) افرادبر اساس وزن قبل از بارداری محاسبه گردید. اطلاعات تغذیه ای با استفاده از پرسشنامه استاندارد بسامد مصرف مواد غذایی(ffq) محاسبه گردید. واحد های پژوهشی با توجه به شاخص توده بدنی قبل از بارداری بر اساس گروه بندی استاندارد موسسه پزشکی آمریکا به 4 گروه و بر اساس وزن گیری بارداری به سه گروه تقسیم شدند. نمونه خون در فاصله 20-14هفته بارداری به منظور اندازه گیری سطح سرمی آهن و روی گرفته شد .آنالیز داده ها با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای، رگرسیون خطی انجام شد .سطح معنی داریp کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج : بروز چاقی در پژوهش حاضر33% می باشد. 9/55% دارای bmi طبیعی، 1/12% لاغر، 2/16%داری اضافه وزن و 8/15% چاق هستند. روندوزن گیری 57/34%افراد کمتراز مقادیر نرمال و6/28% بیشتر از نرمال گزارش گردید.کمبود روی و آهن سرمی به ترتیب در 6/29% و2/16% افراد وجود داشت. میانگین دریافت انرژی، روی و آهن در افراد مورد مطالعه کمتر از مقیاسrda و میانگین دریافت پروتئین و ویتامینb2 در حد rda و بالاتر بود(p?0.05).مقایسه میانگین روی سرمی در4گروه شاخص توده بدنی ابتدای بارداری اختلاف معناداری از نظر آماری نشان داد (p?0.05). بین میانگین روی سرمی در گروه اضافه وزن وگروه لاغر ونیز بین گروه bmiطبیعی وگروه لاغر اختلاف معنی داری از نظر آماری دیده شد(p?0.05). در پژوهش حاضر وضعیت تغذیه ای واحدهای پژوهشی موردمطالعه ازنظر دریافت انرژی،روی وآهن نامطلوب واز نظرپروتئین و ویتامینb2 مطلوب گزارش گردید. سطح سرمی روی در واحدهای پژوهشی لاغر نسبت به سایر واحدهای پژوهشی پایین تر گزارش شد. می توان نتیجه گرفت افراد لاغر نسبت به سایرافراد درخطر بیشتری ازنظر کمبود روی هستند. پژوهش حاضر نشان داد که bmi نقش تعیین کننده ای در افزایش وزن دوران بارداری دارد. در واقع انتظار می رود مادران لاغر نسبت به مادرانی که شاخص توده بدنی بالاتری دارند در دوران بارداری وزن گیری بیشتری داشته باشند تا بتوانند نوزادانی با وزن مناسب بدنیا آورند.